Wildebeast
Door: manuelvdveen
Blijf op de hoogte en volg Manuel
16 Januari 2012 | Kenia, Ruiru
Vorige week woensdag vertrok ik eind van de middag richting Nairobi. Samen met Clara, één van de board members van het RRC, zou ik de volgende dag vroeg vertrekken om vier dagen te gaan hiken. Onze bestemming: Loita Hills.
Day 1 - Stars
Om kwart over vijf maakte Clara me wakker. De avond ervoor had ik voor het eerst in twee weken weer een warme douche gehad, dus dat scheelde tijd. Om half zes kwam Mike, half Maasai en vriend van Clara, en vertrokken we met een taxi richting een busstation. Met een matatu gingen we vervolgens naar Nairok, een stadje ten westen van Nairobi. Van daaruit zouden we met een bus, of matatu, dat was niet helemaal duidelijk, naar Loita Hills rijden. Mike kende een goede plek om te wachten, waar we in de schaduw even een colaatje dronken tot de bus, of matatu, kwam. Het was een uur of acht.
Ik denk dat het een uur of twee, drie 's middags was toen we met een taxi, want dat was het geworden, richting onze bestemming vertrokken. Lashao, onze gids, was ook aangeschoven. Aan de weg werd gewerkt. Even later werd duidelijk waarom. De weg ging over in iets wat elk kwartier de naam weg minder waardig werd. Asfalt werd deels asfalt. Deels asfalt werd zand. Hobbels, kuilen, stenen en gaten deden me afvragen of we nog wel op de weg reden, of dat we er een aan het creëren waren. Mike, nog altijd in een goed humeur, merkte op: 'The road is not so good!', waarna hij lachte, wat hij deed na elke zin. Op een gegeven moment dacht ik in de verte een lange nek te zien. Dichterbij gekomen bleek mijn hoop te worden beantwoord. Een giraffe stond midden in het wilde open landschap door onze weg doorkruisd werd. Meer en meer giraffes stonden ineens om ons heen, tot het er op een gegeven moment misschien wel twintig waren. Zo'n bijzondere ervaring is haast niet te omschrijven.
Na vrij lange rit, mede door het (gebrek aan) wegdek, stapten we uit. Ik keek om me heen. We waren in the middle of nowhere. De auto begon zijn lange reis terug, en met de auto verdween de westerse beschaving. Daar stonden we dan met onze backpacks.
We kregen drie ezels, een geit en drie Maasai-guards mee. De ezels zouden het grootste deel van de tocht de bagage dragen, de Maasai-guys zouden onderweg de ezels aansturen en de bagage, die bij één van de ezels eindeloos uit balans was, opnieuw op de ezel binden.
Ondanks onze vroege start van de dag hadden we een aardige vertraging opgelopen, dus we liepen de eerste dag niet veel. Na een uur of twee kwamen we uit op een prachtige open plek, waar we een kampvuur maakten, eten bereidden en de nacht begonnen onder de sterrenhemel. De lucht was zeer helder en vanuit onze slaapzak zagen we talloze sterren, die helder afstaken tegen de lucht. Binnen een uur was deze van blauw naar zwart was getransformeerd.
Day 2 - Brother From Another Mother
Om zes uur 's ochtends is het ook in Kenia best fris. Het vuur was door de Maasai-guys de hele nacht aangehouden, om hyena's en dergelijke op afstand te houden. Mike, die naast half-Maasai ook een safari-gids, natuurexpert en marinier bleek te zijn, zei de vorige avond op afstand wel hyena's gehoord te hebben. Mike was op deze tocht meer organisator dan gids, maar wist de andere Maasai-guys goed aan te sturen. Als de metalen pot van het vuur moest, zei hij Clara voorzichtig te zijn zich niet te branden. Vervolgens haalde Mike voor haar de pot van het vuur, met blote handen.
Na te ontwaken onder de sterren, de zon te zien opkomen boven de heuvels en wat Keniaanse thee te hebben gedronken, die wordt gedronken met heel veel suiker en melk, vertrokken we. Het werd een zeer lange, warme, vermoeiende dag. In Kenia is het al een graadje warmer, uren lopen in de brandende zon doet daar nog een schepje bovenop. Na een lange tocht kwamen we aan bij de familie van Lashao, onze jonge gids. De armoede was dramatisch. Onderweg vertelde Lashao al dat zijn vader, als ik het me goed herinner, tweeëntwintig kinderen had, bij een stuk of vier verschillende moeders. De kinderen staarden me aan alsof ik, als muzungu, van een andere planeet was gekomen. Ze droegen kleren die ze waarschijnlijk al jaren droegen. Er stonden een stuk of vier huisjes, waarvan twee gebouwd waren van steen. De andere twee waren gebouwd van hout en klei, vol scheuren en gaten, en leken bijna uit elkaar te vallen. We gingen één van de kleine stenen huisjes in om even te rusten en wat te drinken, omgeven door tientallen vliegjes. We waren blij even in de schaduw te zitten na al een heel aantal uren lopen.
Even later vervolgden we onze weg. Clara merkte op, dat de geit, die als enige het einde van de dag niet zou halen, als een soldaat voorop liep. Ik had met het dier te doen, maar tegen een Maasai-traditie breng je weinig in.
Die avond maakten we kamp op opnieuw een prachtige plek, ditmaal meer in het bos. De geit werd geslacht en terwijl het langzaam begon te regenen werd deze geroosterd. Clara had als enige een tent en na een korte overweging besloot ik toch maar voor een goede nachtrust te gaan en op haar aanbod om droog te slapen in te gaan. De Maasai-guys, die naast hun speer, mes, stok en deken niks bij zich hadden, probeerden zich bij het vuur warm te houden.
Day 3 - Solemn Thirsty
Het plan was vandaag langs een waterval te gaan, maar hier was enige verwarring over. Het zou namelijk zo zijn dat er een park was, dat de route terug blokkeerde, waardoor we een heel eind om zouden moeten lopen. En als een Keniaan zegt dat het een heel eind is, dan is het een héél eind. Besloten werd dat we het erop zouden wagen, en alles zouden doen om onze oorspronkelijke route te hervatten. We zouden eerst naar de waterval gaan, dan terug naar het kamp en dan verder richting de plek waar we de volgende dag zouden worden opgehaald. Op de vraag hoe lang we weg zouden blijven naar de waterval en terug, antwoorde Lashao 'anderhalf tot twee uur'. Should have known. Met een halve literfles water gingen we op pad. Mike bleef achter om op onze spullen te passen en de lunch voor te bereiden. Op de heenweg waren Lashao en zijn Maasai-vrienden tweemaal de weg kwijt. Na al twee tot drie uur onderweg te zijn, kwamen we na een zeer vermoeiende wandeling bij de waterval aan. Een indrukwekkende metershoge waterval maakte weer veel goed. Na een klein beetje te zijn uitgerust begonnen we onze terugweg. 'I hope we don't get lost this time', zei onze gids. Thanks gids, hoopgevend. Uiteraard raakten we weer de weg kwijt. Bewegen in de buitenlucht als het boven de dertig graden is is sowieso al vermoeiend, als het dan ook nog eens continu klimmen en dalen is is het helemaal slopend. Dalen klinkt makkelijk, maar is, bij de hellingen die we hier hadden, veel en veel vermoeiender dan op vlak terrein lopen. Het feit dat we maar een halve liter water hadden, die Clara en ik moesten delen, en de trip in totaal ongeveer zes uur duurde, maakte het geheel niet makkelijker. Helemaal gesloopt kwamen we uiteindelijk weer bij het kamp aan.
Na de maaltijd, het pakken van onze spullen en een korte pauze moesten we echter nog wat kilometers richting onze eindbestemming maken. Na twee of drie uurtjes kwamen we aan op de plek waar we onze laatste nacht, opnieuw in de open lucht, zouden doorbrengen.
Day 4 - Dark Was The Night
Toen we de laatste dag begonnen, was nog niet honderd procent zeker of dit ook daadwerkelijk de laatste dag zou worden, afhankelijk van of we wel of niet het park door mochten. Het park werd bewaakt door een aantal guards met geweren. Niemand van ons wist precies wat voor park het was. Er moest overlegd worden of we er door mochten. Er moesten mensen worden gebeld, die mensen moesten bellen. We wachtten, we wachtten, uiteindelijk gingen we maar thee drinken met de guards. Na een uur of twee stond de zon op zijn hoogste punt en had wij eindelijk de toestemming. De eigenaar bleek een rijke Deen te zijn, en hij scheen zo'n duizend mensen in dienst te hebben op dit gigantische stuk land, waarvan niemand precies wist wat er mee gedaan werd. Normaal gesproken stuurde de eigenaar wel een auto om de mensen die zijn stuk land door wilden naar de andere kant te brengen, maar dit zat er voor ons helaas niet in. Lopend, begeleid door een paar van de guards, vervolgden we onze weg. Het eerst deel was nog wel te doen, hoewel het vrijwel compleet in de open zon was. Op een gegeven moment kwamen we echter in een woestijnachtig gebied. Toen ik de guard naast mij vroeg waarom hij een wapen droeg, antwoordde hij, 'for security'. Wat beschermde hij dan? De dieren. 'So what do you shoot?' -'Nothing.' Het bleef voor mij allemaal vrij dubieus. Op de vraag hoe warm het hier was, antwoordde hij tweeënveertig tot vierenveertig graden. Mijn water was op, en voor en achter ons was niemand te zien. Er was een te grote afstand tussen in verschillende snelheden lopende mensen ontstaan.
Na een tijdje kwamen we bij het einde van het land, waar we weer verzamelden, afscheid namen van de guards, en aan het laatste stukje begonnen. Het zou een halfuurtje zijn naar het dorpje waar we een koude soda konden krijgen en zouden worden opgehaald door de taxi. Het was een zeer steile afdaling, vol kleine stenen, waarbij je heel goed moest opletten niet uit te glijden, wat een paar keer bijna gebeurde. Ik had nog goede bergschoenen, maar de Maasai-guys hadden de volledige trip van de afgelopen dagen afgelegd op afgetrapte sneakers waar de tenen uit staken, zelfgemaakte slippers of zelfs blote voeten.
Na anderhalf uur kwamen we uiteindelijk in het dorpje aan. Het is onvoorstelbaar wat een dergelijke dorst met je doet. Achteraf maakten we er grapjes over. Als een zombie liepen we door het zeer arme dorpje, opzoek naar de mensen die al voor ons waren en de koude soda. Mensen, kinderen, huizen, we zagen ze niet, we wilden alleen maar drinken. De kinderen zagen hier niet vaak een blanke, en volgden ons. Zodra kinderen hier een blanke zien, ook in de buurt van het RRC hier in Ruiru, roepen ze 'how are you'. Dat werkt aanstekelijk voor de andere kinderen, meer en meer doen mee en het wordt een soort spelletje waarbij ze die drie woorden blijven herhalen. Het was niet nieuw, en de dorst zorgde ervoor dat we doorliepen op zoek naar die koude soda, zonder aandacht aan de kinderen te schenken. Na een korte zoektocht vonden we wat we zochten en konden we ons lichaam eindelijk datgene geven waar het al een uur om schreeuwde: vocht. Even later kwamen ook de Maasai-guys met de langzamere ezels aan, en met z'n allen dronken we vijftien soda's voordat we verder gingen. We namen afscheid van onze guards en gingen met z'n vieren terug richting Nairobi.
Ook hier was de weg niet bijzonder goed. Ook op de terugweg zagen we een paar giraffes, maar helaas werd het snel donker. Eén stond vlak langs de weg, en later zagen we een voor onze auto de weg oversteken. We reden via Magadi, wat bekent is van het Lake Magadi en de zoutwinning. Dit bracht door de open ramen een aparte lucht de auto in. Bij een spoorwegovergang moesten we wachten voor een trein, die waarschijnlijk zout vervoerde, en tergend langzaam Magadi verliet. Op een hutje dichtbij de overgang stond met grote letters 'safety is our first priority' geschreven. Toch vreemd dat de overgang dan, ook bij nacht, geen enkele verlichting of slagbomen kende. We zagen de trein namelijk pas toen we de wachtende vrachtauto voor ons hadden ingehaald. Toen de laatste wagon van de trein bijna voorbij was, kwam de machinist erachter toch iets te zijn vergeten. Tergend langzaam zette de trein zich stil en vervolgens in zijn achteruit, terug naar het station. Zodra de trein voorbij was, trokken alle auto's snel op en vervolgden we onze weg. In Magadi haalden we nog tien soda's, ook één voor de taxichauffeur en één voor de auto voor ons die ons naar het tankstation had gewezen. Na een autorit die slechts twee keer zo lang duurde als gepland, kwamen we tussen tien en elf aan bij Clara's huis.
Day 1 - Stars
Om kwart over vijf maakte Clara me wakker. De avond ervoor had ik voor het eerst in twee weken weer een warme douche gehad, dus dat scheelde tijd. Om half zes kwam Mike, half Maasai en vriend van Clara, en vertrokken we met een taxi richting een busstation. Met een matatu gingen we vervolgens naar Nairok, een stadje ten westen van Nairobi. Van daaruit zouden we met een bus, of matatu, dat was niet helemaal duidelijk, naar Loita Hills rijden. Mike kende een goede plek om te wachten, waar we in de schaduw even een colaatje dronken tot de bus, of matatu, kwam. Het was een uur of acht.
Ik denk dat het een uur of twee, drie 's middags was toen we met een taxi, want dat was het geworden, richting onze bestemming vertrokken. Lashao, onze gids, was ook aangeschoven. Aan de weg werd gewerkt. Even later werd duidelijk waarom. De weg ging over in iets wat elk kwartier de naam weg minder waardig werd. Asfalt werd deels asfalt. Deels asfalt werd zand. Hobbels, kuilen, stenen en gaten deden me afvragen of we nog wel op de weg reden, of dat we er een aan het creëren waren. Mike, nog altijd in een goed humeur, merkte op: 'The road is not so good!', waarna hij lachte, wat hij deed na elke zin. Op een gegeven moment dacht ik in de verte een lange nek te zien. Dichterbij gekomen bleek mijn hoop te worden beantwoord. Een giraffe stond midden in het wilde open landschap door onze weg doorkruisd werd. Meer en meer giraffes stonden ineens om ons heen, tot het er op een gegeven moment misschien wel twintig waren. Zo'n bijzondere ervaring is haast niet te omschrijven.
Na vrij lange rit, mede door het (gebrek aan) wegdek, stapten we uit. Ik keek om me heen. We waren in the middle of nowhere. De auto begon zijn lange reis terug, en met de auto verdween de westerse beschaving. Daar stonden we dan met onze backpacks.
We kregen drie ezels, een geit en drie Maasai-guards mee. De ezels zouden het grootste deel van de tocht de bagage dragen, de Maasai-guys zouden onderweg de ezels aansturen en de bagage, die bij één van de ezels eindeloos uit balans was, opnieuw op de ezel binden.
Ondanks onze vroege start van de dag hadden we een aardige vertraging opgelopen, dus we liepen de eerste dag niet veel. Na een uur of twee kwamen we uit op een prachtige open plek, waar we een kampvuur maakten, eten bereidden en de nacht begonnen onder de sterrenhemel. De lucht was zeer helder en vanuit onze slaapzak zagen we talloze sterren, die helder afstaken tegen de lucht. Binnen een uur was deze van blauw naar zwart was getransformeerd.
Day 2 - Brother From Another Mother
Om zes uur 's ochtends is het ook in Kenia best fris. Het vuur was door de Maasai-guys de hele nacht aangehouden, om hyena's en dergelijke op afstand te houden. Mike, die naast half-Maasai ook een safari-gids, natuurexpert en marinier bleek te zijn, zei de vorige avond op afstand wel hyena's gehoord te hebben. Mike was op deze tocht meer organisator dan gids, maar wist de andere Maasai-guys goed aan te sturen. Als de metalen pot van het vuur moest, zei hij Clara voorzichtig te zijn zich niet te branden. Vervolgens haalde Mike voor haar de pot van het vuur, met blote handen.
Na te ontwaken onder de sterren, de zon te zien opkomen boven de heuvels en wat Keniaanse thee te hebben gedronken, die wordt gedronken met heel veel suiker en melk, vertrokken we. Het werd een zeer lange, warme, vermoeiende dag. In Kenia is het al een graadje warmer, uren lopen in de brandende zon doet daar nog een schepje bovenop. Na een lange tocht kwamen we aan bij de familie van Lashao, onze jonge gids. De armoede was dramatisch. Onderweg vertelde Lashao al dat zijn vader, als ik het me goed herinner, tweeëntwintig kinderen had, bij een stuk of vier verschillende moeders. De kinderen staarden me aan alsof ik, als muzungu, van een andere planeet was gekomen. Ze droegen kleren die ze waarschijnlijk al jaren droegen. Er stonden een stuk of vier huisjes, waarvan twee gebouwd waren van steen. De andere twee waren gebouwd van hout en klei, vol scheuren en gaten, en leken bijna uit elkaar te vallen. We gingen één van de kleine stenen huisjes in om even te rusten en wat te drinken, omgeven door tientallen vliegjes. We waren blij even in de schaduw te zitten na al een heel aantal uren lopen.
Even later vervolgden we onze weg. Clara merkte op, dat de geit, die als enige het einde van de dag niet zou halen, als een soldaat voorop liep. Ik had met het dier te doen, maar tegen een Maasai-traditie breng je weinig in.
Die avond maakten we kamp op opnieuw een prachtige plek, ditmaal meer in het bos. De geit werd geslacht en terwijl het langzaam begon te regenen werd deze geroosterd. Clara had als enige een tent en na een korte overweging besloot ik toch maar voor een goede nachtrust te gaan en op haar aanbod om droog te slapen in te gaan. De Maasai-guys, die naast hun speer, mes, stok en deken niks bij zich hadden, probeerden zich bij het vuur warm te houden.
Day 3 - Solemn Thirsty
Het plan was vandaag langs een waterval te gaan, maar hier was enige verwarring over. Het zou namelijk zo zijn dat er een park was, dat de route terug blokkeerde, waardoor we een heel eind om zouden moeten lopen. En als een Keniaan zegt dat het een heel eind is, dan is het een héél eind. Besloten werd dat we het erop zouden wagen, en alles zouden doen om onze oorspronkelijke route te hervatten. We zouden eerst naar de waterval gaan, dan terug naar het kamp en dan verder richting de plek waar we de volgende dag zouden worden opgehaald. Op de vraag hoe lang we weg zouden blijven naar de waterval en terug, antwoorde Lashao 'anderhalf tot twee uur'. Should have known. Met een halve literfles water gingen we op pad. Mike bleef achter om op onze spullen te passen en de lunch voor te bereiden. Op de heenweg waren Lashao en zijn Maasai-vrienden tweemaal de weg kwijt. Na al twee tot drie uur onderweg te zijn, kwamen we na een zeer vermoeiende wandeling bij de waterval aan. Een indrukwekkende metershoge waterval maakte weer veel goed. Na een klein beetje te zijn uitgerust begonnen we onze terugweg. 'I hope we don't get lost this time', zei onze gids. Thanks gids, hoopgevend. Uiteraard raakten we weer de weg kwijt. Bewegen in de buitenlucht als het boven de dertig graden is is sowieso al vermoeiend, als het dan ook nog eens continu klimmen en dalen is is het helemaal slopend. Dalen klinkt makkelijk, maar is, bij de hellingen die we hier hadden, veel en veel vermoeiender dan op vlak terrein lopen. Het feit dat we maar een halve liter water hadden, die Clara en ik moesten delen, en de trip in totaal ongeveer zes uur duurde, maakte het geheel niet makkelijker. Helemaal gesloopt kwamen we uiteindelijk weer bij het kamp aan.
Na de maaltijd, het pakken van onze spullen en een korte pauze moesten we echter nog wat kilometers richting onze eindbestemming maken. Na twee of drie uurtjes kwamen we aan op de plek waar we onze laatste nacht, opnieuw in de open lucht, zouden doorbrengen.
Day 4 - Dark Was The Night
Toen we de laatste dag begonnen, was nog niet honderd procent zeker of dit ook daadwerkelijk de laatste dag zou worden, afhankelijk van of we wel of niet het park door mochten. Het park werd bewaakt door een aantal guards met geweren. Niemand van ons wist precies wat voor park het was. Er moest overlegd worden of we er door mochten. Er moesten mensen worden gebeld, die mensen moesten bellen. We wachtten, we wachtten, uiteindelijk gingen we maar thee drinken met de guards. Na een uur of twee stond de zon op zijn hoogste punt en had wij eindelijk de toestemming. De eigenaar bleek een rijke Deen te zijn, en hij scheen zo'n duizend mensen in dienst te hebben op dit gigantische stuk land, waarvan niemand precies wist wat er mee gedaan werd. Normaal gesproken stuurde de eigenaar wel een auto om de mensen die zijn stuk land door wilden naar de andere kant te brengen, maar dit zat er voor ons helaas niet in. Lopend, begeleid door een paar van de guards, vervolgden we onze weg. Het eerst deel was nog wel te doen, hoewel het vrijwel compleet in de open zon was. Op een gegeven moment kwamen we echter in een woestijnachtig gebied. Toen ik de guard naast mij vroeg waarom hij een wapen droeg, antwoordde hij, 'for security'. Wat beschermde hij dan? De dieren. 'So what do you shoot?' -'Nothing.' Het bleef voor mij allemaal vrij dubieus. Op de vraag hoe warm het hier was, antwoordde hij tweeënveertig tot vierenveertig graden. Mijn water was op, en voor en achter ons was niemand te zien. Er was een te grote afstand tussen in verschillende snelheden lopende mensen ontstaan.
Na een tijdje kwamen we bij het einde van het land, waar we weer verzamelden, afscheid namen van de guards, en aan het laatste stukje begonnen. Het zou een halfuurtje zijn naar het dorpje waar we een koude soda konden krijgen en zouden worden opgehaald door de taxi. Het was een zeer steile afdaling, vol kleine stenen, waarbij je heel goed moest opletten niet uit te glijden, wat een paar keer bijna gebeurde. Ik had nog goede bergschoenen, maar de Maasai-guys hadden de volledige trip van de afgelopen dagen afgelegd op afgetrapte sneakers waar de tenen uit staken, zelfgemaakte slippers of zelfs blote voeten.
Na anderhalf uur kwamen we uiteindelijk in het dorpje aan. Het is onvoorstelbaar wat een dergelijke dorst met je doet. Achteraf maakten we er grapjes over. Als een zombie liepen we door het zeer arme dorpje, opzoek naar de mensen die al voor ons waren en de koude soda. Mensen, kinderen, huizen, we zagen ze niet, we wilden alleen maar drinken. De kinderen zagen hier niet vaak een blanke, en volgden ons. Zodra kinderen hier een blanke zien, ook in de buurt van het RRC hier in Ruiru, roepen ze 'how are you'. Dat werkt aanstekelijk voor de andere kinderen, meer en meer doen mee en het wordt een soort spelletje waarbij ze die drie woorden blijven herhalen. Het was niet nieuw, en de dorst zorgde ervoor dat we doorliepen op zoek naar die koude soda, zonder aandacht aan de kinderen te schenken. Na een korte zoektocht vonden we wat we zochten en konden we ons lichaam eindelijk datgene geven waar het al een uur om schreeuwde: vocht. Even later kwamen ook de Maasai-guys met de langzamere ezels aan, en met z'n allen dronken we vijftien soda's voordat we verder gingen. We namen afscheid van onze guards en gingen met z'n vieren terug richting Nairobi.
Ook hier was de weg niet bijzonder goed. Ook op de terugweg zagen we een paar giraffes, maar helaas werd het snel donker. Eén stond vlak langs de weg, en later zagen we een voor onze auto de weg oversteken. We reden via Magadi, wat bekent is van het Lake Magadi en de zoutwinning. Dit bracht door de open ramen een aparte lucht de auto in. Bij een spoorwegovergang moesten we wachten voor een trein, die waarschijnlijk zout vervoerde, en tergend langzaam Magadi verliet. Op een hutje dichtbij de overgang stond met grote letters 'safety is our first priority' geschreven. Toch vreemd dat de overgang dan, ook bij nacht, geen enkele verlichting of slagbomen kende. We zagen de trein namelijk pas toen we de wachtende vrachtauto voor ons hadden ingehaald. Toen de laatste wagon van de trein bijna voorbij was, kwam de machinist erachter toch iets te zijn vergeten. Tergend langzaam zette de trein zich stil en vervolgens in zijn achteruit, terug naar het station. Zodra de trein voorbij was, trokken alle auto's snel op en vervolgden we onze weg. In Magadi haalden we nog tien soda's, ook één voor de taxichauffeur en één voor de auto voor ons die ons naar het tankstation had gewezen. Na een autorit die slechts twee keer zo lang duurde als gepland, kwamen we tussen tien en elf aan bij Clara's huis.
-
16 Januari 2012 - 19:56
PAPA:
Prachtig Manuel! Ik had die giraffes ook wel willen zien! Sfeervol en spannend verhaal! Je beleeft daar wel mooie dingen en je laat ons daar goed in delen. -
16 Januari 2012 - 20:02
Mineke:
Hoi Manuel, Wat een prachtig, beeldend beschreven verslag en wat bijzonder om onder de sterrenhemel te slapen omgeven van vele dieren waaronder giraffes! -
16 Januari 2012 - 20:28
Willy:
Alsof ik één of ander boek lees, Manuel!
Van begin tot eind een schitterend verhaal. Dat gevoel van: ik moet nú drinken en het is er niet...daar kan ik me echt iets bij voorstellen. Pfff man wat een hitte! Gelukkig maken de indrukken die je er voor terug krijgt veel goed! -
16 Januari 2012 - 20:31
Mama:
Dank voor je uitgebreid beschreven verslag. Heel mooi! Wat een prachtige ervaring en dat al na een paar weken. Kun je nagaan wat er nog komt. Je bent een bikkel en hebt al heel wat ontberingen doorstaan....ga zo door! x -
16 Januari 2012 - 21:44
Rianda:
Wow Maan, wat een belevenissen!! Klinkt als een hele mooie ervaring, doet me denken aan mijn trekking in Tanzania. Heb je ook foto's van de 20 giraffen om jullie heen? Volgens mij is je reis nu al onvergetelijk en je bent nog geen maand weg! Snel weer skypen? Veel liefs! -
17 Januari 2012 - 09:37
Diede:
Wauw, Manuel! Ik ben wel even stil als ik dit allemaal lees, stiekem ben ik ook wel een beetje jaloers: Dit is echt fantastisch als je dit kan en mag meemaken! En je schrijft ook nog eens heel erg goed, op een manier dat ik het heel leuk vind om 't te lezen! Ik vind het echt super dat je dit doet, geniet van deze bijzondere belevenis! Liefs Diede. -
17 Januari 2012 - 10:25
Merijn:
Wauw, wat een verhaal! Het doet me een beetje denken aan de programma´s op Discovery Channel! Programma´s als ´The Ultimate Survival´. Volgens mij komt dat aardig in de buurt haha! En natuurlijk was dit weer een erg beeldend verhaal, echt leuk om te lezen. -
19 Januari 2012 - 09:08
Arja Leutscher:
Bijzonder hoor je ervaringen en de foto`s laten goed zien hoe mooi het daar is.
Groetjes, Arja -
20 Januari 2012 - 13:08
Ria:
Tsja wat kun je hier nou op zeggen...geweldig wat een ervaring / belevenis, dat maak je dan toch maar mooi 'even' mee in je leven, fantastisch!
Hoop nog veel meer mooie verhalen van je te lezen!
-
22 Januari 2012 - 12:08
Chris:
Heel vet om te lezen! Echt waanzinnig mooie ervaringen. Mooi beschreven ook. Snap nu je vermoeidheid wel toen ik je sprak net na je trip ;) Kenia maakt een man van je! :p keep up the good work en hou ons op de hoogte met je verhalen en foto's. Super om zo van de zijlijn op de hoogte te blijven! X -
22 Januari 2012 - 21:15
Toosmorgenstern:
Net terug gekomen van een weekje in de sneeuw,wat een verschil met jouw ervaringen in de hitte!Bedankt voor je beeldende verslag![ach, het was toch zo'n lief geitje op de foto]Wens je weer indrukwekkende ervaringen. Groetjes! -
24 Januari 2012 - 13:03
Marielle:
Heee Maantje,
Wat een gaaf verhaal weer zeg! En supergaaf om zo een giraffe in het wild tegen te komen. Ik ben jaloers!! Is toch weer wat anders dan de kangaroes en koala's die ik straks ga zien ;-) Die foto's zijn ook echt vet mooi! Ik weet alleen niet of ik twee weken zonder douche zou kunnen! Vind het knap van je! En ja dat jij zolang met een flesje water hebt moeten doen (en nog moest delen ook) is echt een kwelling voor je. Is toch wat anders dan die lekkere flessen cola bij joris ;-) Nog anderhalf week en dan ga ik naar Australie en ik kan me nu een beetje indenken hoe je, je voor je vertrek voelde! Hihi have fun!
Xx Marielle -
25 Januari 2012 - 11:57
Gelly:
He Manuel,
Wat een ervaringen doe jij op zeg, geweldig. Je maakt wel wat mee, en dan zo'n trip met alle ontberingen, buiten slapen en weinig water. Het lijkt mij ook wel geweldig om zo maar oog in oog met die giraffes te staan, super! Het is een totaal andere wereld die jij beschrijft en meemaakt.
Ik vind het wel bijzonder om dat van jou te lezen wat jij daar doet.
groeten, Gelly
-
12 Februari 2012 - 21:31
Astrid:
Wauw Maan ik ben er echt gewoon stil van! Ik heb je nu denk ik een maand al niet meer echt gesproken en jij hebt alweer zoveel (indrukwekkende) dingen meegemaakt. Nu baal ik echt dat ik niet langs kan komen haha :( het allervetste vind ik nog gewoon dat je in de openlucht sliep, lijkt me echt heerlijk!? En die foto er dan ook bij, prachtig! Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
