A Bumpy Ride
Door: manuelvdveen
Blijf op de hoogte en volg Manuel
01 Januari 2012 | Kenia, Ruiru
Het openbaar vervoer in Kenia kent naast de trein en bus, ook twee andere mogelijkheden die je in Nederland niet tegenkomt: de matatu en de buda buda. Mijn eerste kennismaking was met de buda buda.
Vrijdagavond ben ik met mijn Duitse collega Julia (voor de tweede keer) even naar de supermarkt in Ruiru geweest. Dit ligt op ongeveer tien minuten lopen van het RRC. Eerst wordt de grote weg overgestoken. De weg kent hier geen enkele belijning maar is ongeveer drie rijstroken breed. Bij het oversteken moet je goed opletten dat je niet automatisch naar links kijkt en denkt dat er niks aan komt: het verkeer komt hier namelijk net als in Engeland van de andere kant. Eerst dus rechts kijken, dan naar het midden rennen, dan naar links kijken, en dan naar de overkant. Vervolgens de spoorlijn naar Mombasa oversteken, en dan door een kleine markt. Deze bestaat uit houten kraampjes met golfplaten volgestopt met de meest uiteenlopende artikelen: gebrande hiphop-, reggae en r&b-cd's, groenten en fruit of kleding. Na nog een paar straten kwamen we bij een supermarkt. Toen we een tijdje later weer buiten stonden, was het al bijna donker. Op wens van Julia namen we toen voor 100 Ksh (bijna 1 euro) 2 buda buda's terug naar het RRC. Het te voet oversteken van de weg is als het donker wordt namelijk te gevaarlijk. Een buda buda is een motor waar je voor weinig geld achterop kan springen om korte afstanden af te leggen. Met veel gehobbel en een luide combinatie van reggae en r&b uit de speakers werden we veilig terug naar het RRC gebracht.
De volgende dag, de laatste dag van het jaar, ging ik met Julia naar Nairobi. Op de plek waar we ook altijd oversteken naar Ruiru stoppen aan de kant van de weg ook de bussen. Bij elke bus staat een makanga, iemand die je naar binnen probeert te halen. Voor 1 of 2 euro konden we met z'n tweeën naar Nairobi, wat ongeveer 20 kilometer rijden is. In de bus wordt uiteraard muziek gedraaid op kroegvolume, waardoor Julia en ik elkaar nauwelijks konden verstaan. De bus vertrekt niet op tijden. Als er genoeg passagiers zijn kijkt de makanga of de bus de weg op kan. Onderweg stopten we nog een paar keer, waarbij we de laatste keer werden opgeschrokken door een harde knal gevolgd door een grote stofwolk naast de bus. We zijn er niet achter gekomen wat het was maar het geluid was vergelijkbaar met een geweerschot. De grote weg is goed geasfalteerd maar vlak voor Nairobi sloegen we af naar een zandweg. Diepe kuilen zorgden ervoor dat de bus alle kanten op schudde en je moeite had om op je plek te blijven zitten. Schuddend door een grote plas water kwamen we in Nairobi aan. In Nairobi zochten we een tijd naar een bank, aten we pizza en gingen vervolgens naar de Maasai market. Op kleedjes en onder parasols stonden verkopers, evenveel vrouwen als mannen trouwens, hun spullen aan te prijzen. Ik blijk in Nairobi een hele hoop 'friends' en 'brothers' te hebben. Ook een leuke verkooptruc is het ongevraagd meedelen van hun prijs voor Amerikaanse toeristen, waarna ze er de helft afhalen. Dit is dan vaak nog drie tot vijf keer te veel. Als je de eerste 6 kraampjes gezien hebt, heb je eigenlijk alles gezien, daarna is het bijna allemaal weer hetzelfde wat ze verkopen. Ik heb hier een paar dingen voor aan de muur gekocht in mijn kamer in het RRC. Na de market aten en dronken we wat in een restaurant dat Julia kende, ontmoetten we een Keniaanse vriendin van haar, aten we op de eerdere plek nog een pizza en zochten we een matatu terug naar Ruiru. Een matatu is een busje amper groter dan een personenauto, waar buiten de bestuurder voor 14 personen stoelen in zijn gepropt. Het vinden van een matatu is niet moeilijk, er rijden haast meer matatu's dan personenauto's in dit deel van Nairobi. Het wachten tot de matatu vol is duurt ondanks de vele matatu's ook niet lang, het is een gigantische drukte en de makanga spreekt iedereen aan. Het verlaten van de stad is echter wat lastiger. Er is een aardige traffic jam, de straten zijn overvol en tussendoor steken mensen over. Het is niet vreemd dat je in sommige delen van Nairobi de cel in kan gaan als je op straat rookt, alle uitlaatgassen vormen een smog die al aan een rokersruimte doen denken. Onderweg naar Ruiru vertelt Julia dat het hoogste aantal dat ze in een matatu, met dus 14 passasiersstoelen, heeft geteld 25 was. Onderweg slaat de makanga op het raam als de chauffeur moet stoppen om er nog wat mensen bij te proppen, en hij slaat weer op de buitenkant of het dak als hij verder kan. Onderweg rekent hij af met de nieuwe passagiers. Rond zeven uur komen we uiteindelijk aan in Ruiru vanwaar we teruglopen naar het RRC.
Vrijdagavond ben ik met mijn Duitse collega Julia (voor de tweede keer) even naar de supermarkt in Ruiru geweest. Dit ligt op ongeveer tien minuten lopen van het RRC. Eerst wordt de grote weg overgestoken. De weg kent hier geen enkele belijning maar is ongeveer drie rijstroken breed. Bij het oversteken moet je goed opletten dat je niet automatisch naar links kijkt en denkt dat er niks aan komt: het verkeer komt hier namelijk net als in Engeland van de andere kant. Eerst dus rechts kijken, dan naar het midden rennen, dan naar links kijken, en dan naar de overkant. Vervolgens de spoorlijn naar Mombasa oversteken, en dan door een kleine markt. Deze bestaat uit houten kraampjes met golfplaten volgestopt met de meest uiteenlopende artikelen: gebrande hiphop-, reggae en r&b-cd's, groenten en fruit of kleding. Na nog een paar straten kwamen we bij een supermarkt. Toen we een tijdje later weer buiten stonden, was het al bijna donker. Op wens van Julia namen we toen voor 100 Ksh (bijna 1 euro) 2 buda buda's terug naar het RRC. Het te voet oversteken van de weg is als het donker wordt namelijk te gevaarlijk. Een buda buda is een motor waar je voor weinig geld achterop kan springen om korte afstanden af te leggen. Met veel gehobbel en een luide combinatie van reggae en r&b uit de speakers werden we veilig terug naar het RRC gebracht.
De volgende dag, de laatste dag van het jaar, ging ik met Julia naar Nairobi. Op de plek waar we ook altijd oversteken naar Ruiru stoppen aan de kant van de weg ook de bussen. Bij elke bus staat een makanga, iemand die je naar binnen probeert te halen. Voor 1 of 2 euro konden we met z'n tweeën naar Nairobi, wat ongeveer 20 kilometer rijden is. In de bus wordt uiteraard muziek gedraaid op kroegvolume, waardoor Julia en ik elkaar nauwelijks konden verstaan. De bus vertrekt niet op tijden. Als er genoeg passagiers zijn kijkt de makanga of de bus de weg op kan. Onderweg stopten we nog een paar keer, waarbij we de laatste keer werden opgeschrokken door een harde knal gevolgd door een grote stofwolk naast de bus. We zijn er niet achter gekomen wat het was maar het geluid was vergelijkbaar met een geweerschot. De grote weg is goed geasfalteerd maar vlak voor Nairobi sloegen we af naar een zandweg. Diepe kuilen zorgden ervoor dat de bus alle kanten op schudde en je moeite had om op je plek te blijven zitten. Schuddend door een grote plas water kwamen we in Nairobi aan. In Nairobi zochten we een tijd naar een bank, aten we pizza en gingen vervolgens naar de Maasai market. Op kleedjes en onder parasols stonden verkopers, evenveel vrouwen als mannen trouwens, hun spullen aan te prijzen. Ik blijk in Nairobi een hele hoop 'friends' en 'brothers' te hebben. Ook een leuke verkooptruc is het ongevraagd meedelen van hun prijs voor Amerikaanse toeristen, waarna ze er de helft afhalen. Dit is dan vaak nog drie tot vijf keer te veel. Als je de eerste 6 kraampjes gezien hebt, heb je eigenlijk alles gezien, daarna is het bijna allemaal weer hetzelfde wat ze verkopen. Ik heb hier een paar dingen voor aan de muur gekocht in mijn kamer in het RRC. Na de market aten en dronken we wat in een restaurant dat Julia kende, ontmoetten we een Keniaanse vriendin van haar, aten we op de eerdere plek nog een pizza en zochten we een matatu terug naar Ruiru. Een matatu is een busje amper groter dan een personenauto, waar buiten de bestuurder voor 14 personen stoelen in zijn gepropt. Het vinden van een matatu is niet moeilijk, er rijden haast meer matatu's dan personenauto's in dit deel van Nairobi. Het wachten tot de matatu vol is duurt ondanks de vele matatu's ook niet lang, het is een gigantische drukte en de makanga spreekt iedereen aan. Het verlaten van de stad is echter wat lastiger. Er is een aardige traffic jam, de straten zijn overvol en tussendoor steken mensen over. Het is niet vreemd dat je in sommige delen van Nairobi de cel in kan gaan als je op straat rookt, alle uitlaatgassen vormen een smog die al aan een rokersruimte doen denken. Onderweg naar Ruiru vertelt Julia dat het hoogste aantal dat ze in een matatu, met dus 14 passasiersstoelen, heeft geteld 25 was. Onderweg slaat de makanga op het raam als de chauffeur moet stoppen om er nog wat mensen bij te proppen, en hij slaat weer op de buitenkant of het dak als hij verder kan. Onderweg rekent hij af met de nieuwe passagiers. Rond zeven uur komen we uiteindelijk aan in Ruiru vanwaar we teruglopen naar het RRC.
-
01 Januari 2012 - 20:35
Lot:
Maan!!! Gelukkig nieuwjaar....& de allerbeste wensen voor u!!!! Hoe is het met je??? Leuk om dit te lezen (muziek op kroegvolume...hahahah)!! Klinkt als een fanatieke drukte daar..haha! Zo uit je verhaal kan ik opmaken dat de 'infrastructuur' (als je het zo mag noemen) al genoeg mooie verhalen met zich meebrengt ;)! Hoop dat je het leuk hebt..! Liefssx -
01 Januari 2012 - 21:08
Mama:
Pfff wat een ervaringen! Ik weet niet of ik dit aan de oma's laat lezen...Ik zeg maar niet: "doe voorzichtig", aan jou zal het niet liggen... maar kijk toch maar uit in the traffic. xxx -
01 Januari 2012 - 21:28
Astrid:
Maan, wat geniaal om te lezen dit. Lekker 2 pizza's eten hahaa.. maak je veel foto's over alles wat je vertelt! Ben nu wel benieuwd naar de buda buda en de matatu! Nog gelukkig nieuwjaar Maan :) xxxx -
02 Januari 2012 - 08:44
Martje:
Ciao Manuel, j
J wordt gevolgd in Italië door opkamerswoonvriendin van je moeder. Wat schrijf je ontzettend leuk! Gaat het een boek worden? Zou ik maar doen.
Ga je ook nog foto's plaatsen? Ben zo benieuwd! Succes!
Tanti cari saluti, Martje -
02 Januari 2012 - 08:57
Manuel Van Der Veen:
Bedankt voor alle leuke berichtjes! Leuk om jullie reacties te lezen. Natuurlijk ook een gelukkig nieuwjaar!
Bedankt voor alle belangstelling, doet me goed! -
03 Januari 2012 - 09:29
Mineke:
Wat doe jij een hoop ervaringen en indrukken op! Erg leuk om zo wat van je te horen! We zijn in Nederland ook niets gewend als je dit leest.
Een fijne tijd voor je in Kenia en natuurlijk nog de beste wensen voor 2012!
Lieve groeten Mineke -
03 Januari 2012 - 19:01
Gerrit :
Hoi Manuel,
Mooi dat we op deze manier je belevingen kunnen volgen. Ook van ons de beste wensen voor 2012.
Doe voorzichtig en geniet.
Groeten ook namens Gelly.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
